Duela hogei urte utzi nuen Mantxako nire herria, eta duela ia hamabost Espainia. Istorio hau Alemaniaren eta Greziaren artean garatzen ari nintzela, filma, hein batean, nire identitatearen bilaketa zela ikusi nuen. Roqueren aita bezala, nirea zezenzalea zen, eta ni gaztea nintzela hil zen, erantzunik gabeko galderak utzita: Bazekien gaya nintzela? Horrek kezkatu egingo zukeen? Nor zen, aita izatetik harago? Absentzia horiekin adiskidetzeko eta atxikipena zer den ulertzeko asmoz idatzi nuen istorio hau.

90eko hamarkadan, queer erreferente ikusgairik gabe hazi nintzen, eta jazarpen homofoboa pairatu nuen eskolan; esperientzia horiek istorio hau kontatzeko premia sakona eragin zidaten. Garapenean, nire herriko bertako nerabeekin eta nerabe errumaniarrekin hitz egin nuen. Azken komunitate hori oraingo gazteriaren bostena da gaur, baina Espainiako zineman ozta-ozta aurki dezakegu haren zantzurik. Haien historiek identitateari, migrazioari eta errotzeari begiratzeko modua zabaldu zidaten.

Filmak elkarri lotutako lau gai oso pertsonal jorratzen ditu: etxearen eta identitatearen bilaketa, indarkeriari buruzko hausnarketa kritiko bat, landa-inguruneetako queer esperientzia migranteen irudikapen positibo bat eta laguntasunaren ospakizun bat. Elementu horiek “El canal de La Mancha” filmean korapilatzen dira, haientzat sortu ez zen toki batean beren diferentzian bizitzen ikasiko duten bi nerabe ez-normatibori buruzko kontakizuna baita.

“El canal de La Mancha”, halere, ez da toki geografiko bat, egoera emozional bat baizik: trantsizioan dagoen lotura afektibo baten bidaia da. Gizarte samur eta krudel, moderno eta tradizional, matriarkal eta matxista honetan, laguntasuna, zinema bezalaxe, ekintza sendagarria da. Film hau benetan onartzen gaituzten eta, hori egitean, eraldatzen gaituzten horientzako omenaldia da.